حجرات

آنچه موجب می شود که انسان،اندیشه وعمل را برای خدا خالص گرداند، بریدن از غیر خداست؛ و این، به معنای ترک مطلق نیست، بلکه بدین معناست که به آن، وابستگی روحی وقلبی نداشته باشد؛ انگیزه اولی وذاتی دراندیشه و عمل، خدا باشد وانگیزه های دیگر_اگروجود داشته باشند_ درطول آن انگیزه قرارگیرند. اخلاص نیز معلول ترک تعلّق ودارذای مراتبی میباشد؛ ترک تعلّق هرقدر بیشتر باشد، اخلاص از شدّ ت بیشتری برخوردار است.
امام باقر_ علیه السلام_  می فرماید:(لا یکون العابد عابدا لله حقّ عبادته ینقطع عن الخلق کلّه إلیه (فح) یقول: هذا خالص لی فیتقبّله بکرمه )؛ (مستدرک، ج1،6 ص 10) عابد، عبادت خدا را آنچنانکه سزاوار عبادت است، به جا نمی آورد؛ مگر اینکه انقطاع از تمام خلق پیدا کند و به سوی او توجّه داشته باشد و حرکت کند. در این هنگام است که خداوند می فرمایداین عبادت، خالص برای من است ) و آن را به کرم خود قبول می کند.
شرایطی که برشمرده شد؛ معنوی بوده و نتیجه ی اینها_که رابطه ی صحیح با خدا باشد_ نیز معنوی خواهد بود.